Sa dami ng
nais isulat, hindi ko maintindihan kung bakit ito pa.
Wala nang magniningning
na tala sa aking gabi.
Wari parang lata ng sardinas na kinalawang sa pag patak
ng ulan.
Kaya mang punuin ang bote ng iba,
Ngunit hindi ang boteng may takip,
sarado,
Kinalawang na ang takip,
Mabuti pang basagin o wala.
Gaano kaya kalayo
ang mararating
Ng bawat patak ng ulan sa malihim na ilog?
Ewan, hindi ko
masundan,
Napakalayo, ako’y maliligaw,
Matarikang daan,
Masyado nang pagod ang
aking mga paa.
Sa bawat papel na napupuno ko,
Kasama ang mga erasures at
doodles,
Nasisiyahan ang kamay ko.
Sa wakas nakarami rin ako.
Marunong pala
akong magsulat.
Ngunit hindi lahat ng mga salitang nailapat ay buhay.
Hindi lahat ay totoo.
Marahil kulang pa ang laman ng bote
O kaya’y masyadong
pang matarik ang daan.
Hindi ko maidiin ang labi upang halikan ang bahaghari.
Masyadong malayo, masyadong makulay.
Hindi ko talaga siguro maaabot.
Maghihintay na lamang ako ng sampu pang bukas ng pag-ulan.
Ang bahaghari’y kailangan
kong abutin.
Ngunit napakalayo.
Masyadong makulay.
Kinalawang na ang takip ng bote.
No comments:
Post a Comment
What do you think?